معنای فيزيكی «نور النور» در عرفان اسلامی

اين نور النور در بيان عرفانی و اسلامی آن همان نور ذات پروردگار جهان

 است همانطور كه در قرآن كريم «نور» از اسماء خداوند است و تنها اسم

مادی او تلقی می شود كه در كائنات حضوری محسوس دارد

دكتر علی اكبر خانجانی با نگاه عرفانی به اسم «نور» خداوند در ارتباط با

 علم فيزيك می‌پردازد:

E=mc2 فرمول معروف آلبرت اينشتن، از اساس نظريه نسبيت است. اين

 فرمول را مهم‌ترين و در عين حال افسانه‌ای‌ترين بيان رياضياتی از كائنات

 نيز دانسته‌اند.

از اين فرمول جدال‌برانگيز عصر جديد چنان بر می‌آيد كه هر چيز دارای

جرم در جهان هستی اگر به سرعت نور برسد تبديل به نور می‌شود كه بی‌

وزن‌ترين پديده در عالم ماده است. اين بدان معناست كه كل كائنات وعالم ماده

 وطبيعت حاصل انقياد و كاهش سرعت نور و ياحاصل انقباض نور است.

يعنی هر چيزی در عالم ماده از جنس نور و دارای ذرات نوری است و نور

 همان ماده اوليه ساختار جهان است. در اينجا به حكمت اشراق از شهاب

الدين سهروردی می‌رسيم كه حدود هزار سال پيش جهان هستی را از نور

 دانسته‌است.

ولی فرمول مذكور كه بيش از آنكه يك فرمول فيزيكی باشد فرمول فلسفی

تلقی می‌شود و دارای ماهيتی متافيزيكی است. بيان ديگری هم دارد و آن اين

 كه اگر هر جرمی در عالم ماده به سرعت مجذور نور 2 (300000 كيلو

متر در ثانيه) برسد تبديل به انرژی مطلق می‌شود كه اين حدود سيصد هزار

 مرتبه از نور رقيق‌تر و سبكتر ومنورتر است. و اين همان معنای فيزيكی

«نور النور» در عرفان اسلامی می باشد كه به مثابه ذات نور است كه نور

 آفتاب در قبال آن به ظلمت می‌ماند.

                          بقیۀ مطالب رادر<ادامّۀ مطلب> بخوانید