اهميت و آداب زيارت عارفانه  

 

زیارت در روایات

 
زیارت در لغت عبارتست از تمایل و میل كردن به سمت ذاتی مبارك
 
و روحانی، خواه از نزدیك باشد  و خواه از دور، چه با گرایش قلبی
 
و چه با قصد ونیتی دیگر و در اصطلاح دینی تمایلی است كه افزون 
 
 بر میل و حركت حسی، گرایش قلبی نیز نسبت به زیارت شونده یافته
 
باشد.
 
بنابراین اكرام و تعلیم قلبی باید با انس روحی و فكری همراه باشد واین
 
معنا در مرتبه بالاتر توجه روحی،  قلبی و اخلاقی و عملی نسبت به
 
زیارت شونده است. 
 
بدون تردید زنده‌ترین و موثرترین راه برای شناخت وایجاد ارتباطی
 
فكری و قلبی، زیارت است.
 
با حضور زائر در حرم، زیارت صدق می‌كند اما حقیقت آن است كه
 
این پیوند روحی ست و مشتاقانه تحقق نمی‌یابد مگراین كه آدمی به
 
شناخت و معرفت نسبت به امام خویش رسیده باشد.
 
زیارت خاستگاه اعتقادی و فقهی دارد كه در تحكیم مبانی اعتقادی نیز
 
نقش بسزایی ایفا می‌كند.
 
زائر اركان اعتقادی خود را در زیارت باز می‌یابد.از همین روست كه
 
برخی از بزرگان، فقها و معصومین(ع) بر اهمیت زیارت تاكیدویژه‌ای
 
داشته‌اند: سیدعبدالاعلی سبزواری (ره) در كتاب مهذب الاحكام بیان
 
می‌كند: «اگر فتوا بر وجوب زیارت مشكل باشد قطعا مستحب موكد بودن
 
آن از متون دینی و روایات فراوانی كه از شیعه و سنی و فرقیین نقل شده  
 
است به خوبی قابل مشاهده است.
 
امام رضا(ع) می‌فرمایند: «هر امامی پیمانی بر گردن شیعیان و دوستانش
 
دارد یكی از شرایط وفای به عهد و نیكو ادا كردن آن، زیارت مزار آنان
 
است.
 
پس هر كس با رغبت به زیارت آنان برود و زیارتشان كند و آن چه را كه
 
امامان بدان رغبت داشته‌اند تصدیق كند، در روزقیامت امامان شفاعت
 
كنندگانشان خواهند بود.»
 
امام باقر(ع) نیز در همین زمینه می‌فرمایند: «هر كس مزار آل محمد(ص)
 
را زیارت كند و با این كار بخواهد نسبت به پیامبر اكرم(ص) صله رحم
 
به جای آورد گناهانش پاك می‌شود مانند روزی كه از مادرزاده شده است.
 
به راستی دلیل این همه توصیه و تاكید ائمه اطهار(ع) و علما بر زیارت
 
چیست؟ مهم‌ترین دلیلی كه ائمه، مسلمانان را تشویق به زیارت كرده‌اند آثار
 
زیارت است كه در این باب وصیت حضرت رسول اكرم(ص) به ابوذر خواندنی
 
است: 
 «ای ابوذر به تو وصیتی می‌كنم، این وصیت را نگه‌دار شاید خدا تو را به
 
دلیل رعایت این وصیت بهره‌مند گرداند؛ به زیارت قبور برو تا آخرت را به
 
یاد تو آورد.» و یا درجایی دیگر می‌فرمایند: «وقتی به زیارت قبری می‌روی
 
سلام  كن تا درس عبرت تو شود. افزون بر این زیارت مایه مودت و دوست 
 
است كه نسبت به مومنان اجری عظیم و ثوابی كثیردارد. 
 
 از دیگر آثار زیارت می‌توان ارزیابی و خودسازی را برشمرد. 
 
هدف غائی همه عبادات تزكیه نفس است و آماده كردن روح برای معرفت
 
كردگار و اولیاء‌اش كه البته با زیارت روح از گستره محبس تن بودن خویش
 
رها و در عرصه ملكوت عروج می‌گیرد.
 
اولیای الهی كه در دنیا مایه بركت و خیر بودند و مردم با زیارت 
 
 آنها و ملاقات حضوری در زمان حیاتشان از دامنه بی‌كران 
 
فیوضاتشان بهره‌ها می‌بردند، بعد از وفاتشان نیز نه تنها این  
 
خیررسانی قطع نمی‌شود بلكه به دلیل این كه به مرحله بالاتری 
 
از كمال می‌رسند و قدرت و قوت می‌یابند قلمروی این  
 
فیوضات گسترده تر می‌شود.