اندیشه های عرفانی امام خمینی «قدس سره»

باگذشت  ۳۱سال ازپیروزی انقلاب اسلامی باید روزبه روز به اهداف و

آرمان های امام خمینی «ره»  نزدیک شد که یکی ازآن نوع نگاه امام به

ریاست وحکومت بود که امام هیچ گاه دنبال ریاست نبود بلکه مقام و منصب

را به صورت « وسيله » و نه « هدف » پذيرفت و از آن براي تشكيل

حكومتي مقتدر و به منظور اداره جامعه و كشور و تلاش در مسير خدمت

به ملت بهره برداري نمود. امام خميني به اين طريق رياست ممدوح و پسنديده

 را مورد اشاره قرار مي دهد و اين واقعيت را گوشزد مي نمايد كه اگر

رياست ها « ابزار » براي استقرار حق و عدل و مبارزه با باطل و ظلم

 قرار گيرند ارزشمند مي باشند و در غير اين صورت هيچ ارزش و آثار

 مفيدي بر آنها مترتب نمي گردد.

 دراین کلام می خواهیم نوع نگاه امام به ریاست وحکومت رامورد ارزیابی

 قراردهیم
 

             « ریاست ممدوح وریاست مذموم »

در انديشه هاي عرفاني امام خميني « رياست » مطرود نيست كه مطلوب

است منفور نيست كه محبوب است .

 اما كدام رياست و با كدام استناد مشروع و استدلال معقول رياستي كه

مطلوب و محبوب است با انگيزه الهي و در اوج تقوا و آزادگي معنوي در

 افراد « از خود رسته » و « به خدا پيوسته » تحقق مي يابد و طبيعي است

 كه چنين رياستي عين « عبادت » است و مورد رضوان و خشنودي حضرت

 پروردگار و موجب تمهيد زمينه هاي مساعد جهت تجلي و نقش آفريني

قوانين جامع اسلام براي اداره جامعه و كشور و خدمت به مردم ورفع

مضايق و تنگناهاي فرسايش دهنده جان و روح .

اين « رياست » با « معنويت » رابطه اي مستحكم و گسست ناپذير دارد و

 اين دو به گونه اي در هم تنيده اند و امتزاج يافته اند كه از هم جدا و منفك

 نمي شوند.

 در اخلاق و عرفان ناب و اصيل اسلامي چنين رياستي « رياست ممدوح

 و پسنديده »نام مي گيرد كه در نقطه مقابل « رياست مذموم و ناپسند »

قرار دارد.

                                  بقیۀ مطالب رادر<ادامۀ مطلب > بخوانید