عرفان مثبت وعرفان منفی

۱-تعریف عرفان مثبت :

عرفان مثبت , گسترش واشراف نوارنى[ من انسانى] بر جهان هستى است به جهت

 قرار گرفتن[ من] در جاذبه كمال مطلق كه به لقاءالله منتهى مى گردد.

منظور مااز عرفان مثبت , دراين مبحث , همان عرفان حقيقى است

كه آغاز حركتش بيدارى انسان از خواب و روياى حيات طبيعى محض است و آگاهى از

اين كه وجود او,در حال تكاپو, در مسير خير و كمال , در متن هدف خلقت عالم هستى

 قرار مى گيرد.

اين عرفان كه مسيرش[ حيات معقول] و مقصدش قرار گرفتن در جاذبه كمال مطلق

است , به لقاءالله منتهى مى گردد.اين عرفان مثبت است كه هيچ حقيقتى رااز عالم هستى ,

اعم از آن كه مربوط به انسان باشد يا غيرانسان , حذف نمى كند, بلكه همه عالم را با يك

عامل ربانى درونى صيقلى مى نمايد و شفافش مى سازد وانعكاس الهى را در تمامى

ذرات و روابط اجزاءاين عالم نشان مى دهد (1 ).

اين عرفان است كه خط نورانى آن , به وسيله انبياى عظام الهى , در جاده تكامل كشيده

شده است .                      

عرفان منفی یعنی : آن تخيلات رويايى در مهتاب فضاى درونى كه سايه هايى از

مفاهيم بسيار وسيع , مانند: وجود, واقعيت , كمال , حقيقت , تجلى و غير ذلك را به جاى

 اصل آنها گرفته و با مقدارى بارقه هاى زودگذر مغزى آنها را روشن ساخته واز آنها حالى

 و مقامى براى خود تلقين مى نمايد و دل بر آنها خوش مى دارد در صورتى كه ممكن

 است مدعى چنين عرفانى براى چندين لحظه هم از روزنه هاى قفس مادى , نظاره اى

به بيرون از خود مجازى خويشتن نكرده باشد.

اين همان عرفان منفى است كه انبوهى از كاروان جويندگان معرفت رااز لب درياى

درون خود, به سرابهاى آب نما, رهنمون گشته است .( 2)

                                     ادامه مطالب رادر<ادامه مطلب> بخوانید