شریعت درعرفان حقیقی

لزوم تقيد به حدود شرع مقدس در سلوك عرفانى مكتب اسلام، به خصوص مذهب

تشيع، رعايت حدود و ثغور شرع مقدس واطاعت از اوامر و نواهى الهى براى صعود

 به مقامات معنوى، امرى اجتناب ناپذير و لزوم پاى بندى به ظواهر شريعت براى دست

 يابى به باطن و حقيقت آن، هيچ جاى ترديد ندارد.

سالكِ عارفى كه به قرب الى اللّه و مقام لقا و فناء فى اللّه چشم دوخته ( و اين حقيقتى

 است برتر از آنچه توده مؤمنان بدان مى انديشند ) نه تنها بايد به انجام واجبات و ترك

محرمات مقيد باشد، بلكه بسيارى از مستحبات همراه با ترك مكروهات را بايد مد نظر

داشته و به آن ها به چشم تكليف الزامى نگاه كند.

تأكيد قرآن كريم در بيشتر آيات بر عمل صالح، جهاد، استقامت، اطاعت از خدا و

رسول، سرعت در كار خير، لزوم تسليم كامل در برابر خواسته هاى حضرت حق و

 هم چنين توجه به آيات شريفه اى كه اوصاف مؤمنان، پرهيزكاران، صالحان،

عباداللّه مخبتين[2] و... را بيان مى كند جاى هيچ شكى باقى نمى گذارد كه نه ايمان

بدون عمل صالح مفيد است و نه عبادت و عمل صالح بدون ايمان. هم چنين تخلف از

 اوامر و نواهى خداوند و ناديده گرفتن ضوابط و احكام او، بزرگ ترين عامل طرد

و لعن الهى و دورى از ساحت قدس او خواهد بود، و اين قانون كلى حتى نسبت به

پيامبران، استثنايى قايل نشده است.

كم ترين آشنايى با احاديث و روايات اسلامى نيز اين حقيقت را ثابت مى كند كه براى

 تقرب به ذات مقدس ربوبى و صعود به مرحله عالى «عند الرب» هيچ راهى جز تقيد

 شديد به تكاليف الهى و تزكيه نفس وجود ندارد; تكاليفى كه از طريق قرآن و عترت

 رسيده و عقل كارشناسانه فقيه نيز بر آن صحه گذاشته است.

به جهت رعايت اختصار از ميان صدها حديث موثق و معتبر در اين باره به ذكر دو

 نمونه اكتفا مى كنيم:

                               بقیۀ مطالب رادر<ادامۀ مطالب > بخوانید