ویژگی ها ی عرفان های  نوظهور

۱-عرفان‌های نوظهور سكوت در برابر ستم را به عنوان يك ارزش اخلاقی تعليم می‌دهند

لذا معنويت‌های نوظهور صرفاً برای حل اين مشكلات به عرصه حيات بشری وارد شده

 است، «اشو» می‌كوشد تا به پيوندهای كوتاه مدت و نا‌پايدار كه افسردگی و پوچی را

بر روح و روان مستولی می‌كند، معنی دهد او می‌گويد كه «عشق حقيقتاً همين است

 ناپايدار و گذرا و هنگامی كه می‌رود رفتنش را بپذير، گل حقيقی می‌رويد، شكوفه

 می‌دهد و پژمرده می‌شود، اما گل مصنوعی هميشه همانطور می‌ماند. بگذاريد عشق

زنده باشد و اگر پژمرد سراغ شكوفه ديگری برويد كه در حال رويش و زندگی است».

دومين ويژگی اين معنويت‌های نوظهور ناتوانی از ايجاد تحول در زندگی است.

 كه ناتوانی از ايجاد تحول و بسنده كردن به حداقل تغييرات خاموش در فرد از آثار

اين معنويت‌های نوظهور است، مثلاً «ماهاريشی ماهش» بنيانگذار «تی.ام.» و

 يا «مدتيشن متعالی» می‌گويد: «شما نمی‌توانيد ديگران را تغيير دهيد يا جهان را

 عوض كنيد، اما می‌توانيد خود را تغيير دهيد، پس موضع و ديدگاه خود را عوض

كنيد و بدی‌ها را از نو نگاه كنيد، زيبا ببينيد، خوب بنگريد، همه چيز قابل تحمل و

 خواستنی می‌شود، همه تغييرات شگفت‌انگيز و تحول خلاقی كه روی آن تأكيد

می‌شود چيزی جز تغييراتی در بينش و نگرش نيست».

معنويت‌های نوظهور در متن همين نظام تمدنی به كار می‌آيد و راه ديگری را به

انسان نشان نمی‌دهد، اين معنويت‌ها تنها افراد را برای تحمل همين وضع موجود

زندگی آماده می‌كنند و سطح آمادگی او را برای زيستن در چارچوب تمدن كنونی با

همه آسيب‌ها، كژی‌ها و كاستی‌هايش افزايش می‌دهند.

ستم‌پذيری سومين ويژگی معنويت‌ها و عرفان‌های نوظهور است،

                             بقیۀ مطالب رادر<ادامۀ مطلب> بخوانید

ادامه نوشته